تا کی جفا...

چشمان خسته ام در ظلمت سکوت

 در ازدحام اشک ، در تلخی دروغ ، در انزوای عشق  ،

در پاکی غروب ، در سردی زوال ، در سرخی قلوب ،

و در سبزی بهار در انتظار توست

آری !

دراین زمان در بهت لحظه ها تنها ز انزوا ،

دلخسته از سکوت، در انتظار تو

 آرام و بی صدا بنشسته ام.

 کنون آیا رهایی هست زین انتظار سخت ؟

تا کی جفا کشم ؟

 حتی ز سایه ها، این سایه های درد

این دردها که در جانم نشسته اند .

 حتی هوا و خاک ،باران و باد و رود هر جا رسیده اند

 روح و تن مرا آزرده کرده اند .

 در انتظارتم پاییز هم گذشت

برگرد با بهار

چشمم به راه توست .

ای غربت خیال

جانم به لب رسید

پس کی تو می رسی ؟

ای نرگس خموش

آرام گیر که تو

حتی پس مرگت

هرگز نیارمی ... .