از عشق تا خودکشی

 

بعضی وقتها فکر می کنم چرا اصرار داریم گلهای تو باغچه یا

باغمون رو بچینیمو بذاریمشون تو گلدون خونمون ؟

بارها شاهد مرگ گلی بودیم یا خودمون کشتیمش ، با اینکه هممون می دونیم

گل تا وقتی تو خاک خودشه ، زیباییش همه رو به وجد میاره و

عطرش رو هم کسی دریغ نمی کنه ولی اینو باور داریم !

به بهونه خاک غنی تر ، آب گواراتر یا حتی گلدون زیباتر و بعضی وقتها

هم عشق سرشارمون ، گل زیبا رو از شاخش جدا می کنیم

( حتی اگر برای دفاع از زندگیش خارم داشته باشه

به زور ،خاراشو جدا می کنیم ) کمرشو قطع می کنیم و

با خودمون می بریمش می ذاریمش توی یه گلدون گرون قیمت

گوشه اتاقمون که فقط برای خودمون باشه

( چون دوستش داریم و می خواهیم ازش مواظبت کنیم !)

می خواهیم که عطرش فقط خودمون سر مست کنه ،

زیباییشو غریبه ها نبینن ،  و سنگ صبور بقیه نباشه ،

گو اینکه دوری از سرزمینش و بقیه گلها اونو به

سمت مرگ تدریجی سوق بده !

غافل می شیم از اینکه گل شادابمون دیگه کم کم داره عطر شو از دست میده ،

پوست صورتش و دستاش دارن چروک می خورن ،

( گل من ) ، دیگه سرمستی نداره ، شاید هنوز رنگی از زیبایی به

رخسارش مونده باشه ، شاید دیگه خارای تیزش مزاحم لمس تنش نباشن

ولی دیگه تنش عطر بهارو نداره ، دیگه لبخندی روی لباش نقش نمی بنده

یا اگه هم ببنده طعم تلخش پنهان نشدنیه !

آخه هر چی داشته ازش گرفتن .

در آخرین لحظات عمرشم سرشو به سمت سرزمین اصیلش و دوستای خوب

قدیمیش می چرخونه و وداع آخر رو می کنه و روحش .......!

تازه بعد از اینکه گلمون پژمرد و رنگشم دیگه به سمت تیرگی رفت

از توی آب درش میاریم و برای اثبات عشمون جسد بی جونشو می ذاریم

لای برگهای دفتر خاطراتمون و جزء بایگانی عشقامون !

حالا دیگه فقط کسایی که به دفتر دسترسی دارن هر از گاهی به دیدنش میان

و برای پیکر رنج دیدش فاتحه ای می خونن و دوباره فراموشش می کنن !

و آخرم دلمون رو به این خوش می کنیم که بالاخره مال خودم شد ،

کسی زیباییشو ندید ، و کس دیگه نتونست همراه شبنماش گریه کنه

و باهاش حرفی از دلتنگیهاش بزنه و دیگه عطرش همه رهگذرارو

سرمست نکرد و لبخندی هم رد و بدل نشد !

جسد تیره رنگ و خشکیدش سالها بین برگهای دفتر زندانی

می مونه تا اینکه پودر شه .....